مجسمه ی عشق

عشق......نور الهیست....

عاشق یعنی دل به نورانیت و پاکی

گر دل به عشق زدی چشمانت که سهل، گوشت که سهل، قلبت که سهل ،عقلت که سهل روحت که سهل...عالمت کور میشود...

عشق ...دیوان است به محض.....دیوانه تر هم را کُشَد

تعجب دارم از آنی که گوید عاشقم...نه آن عاشق به کوری است نه از عشقش به جان آید...که خویش را عشق مینامد...

به راه خود به اثباتش...که خود را عرضه میدارد...

تعارف ها به خود بالد...هوس را عشق مینامد....

که خویش را عشق مینامد...سخن با هرزه ها گوید...به هرتن هرزه جان گوید

بنازن عشق خامش را...بگیرن دست و پایش را...

بنامند یک صفت راهش...به این اعمال و کردارش..